... رهی نمانده تا رهایی
اشک هایم روی هم پایی میلغزند...بی هدف... وقتی بودی همه را تقدیم به تو می کردم...وقتی بودی آرامشی برای همه شان... دستهایت گرم بود....صدایت آرامم می کرد... از من قول گرفته بودی قطره ای بی دلیل روی گونه هایم نلغزد... وقتی بودی غم هایم کم بود و با دلیل...گریه هایم معنی داشن...اشک هایم قیمت داشت ... نیستی... اشک هایم دریایی تشکیل داده ...دریایی به وسعت فریاد های بی صدایم...به وسعت فاصله مان... بی دلیل می ریزد ، عین باران....بی مراقب ، بی هوادار... چی بودی که رفتنت به قیمت بی ابرو شدن اشک هایم بود؟! حال و هوایم بد جوری بد است... آهایی صاحب اشک هایم....!!! هر چه بودی و هرچه هستی...آرامش بودی برای لحظه هایم... برای هر درد ، هر گریه... برو دیگر برنگرد... عادت کرده ام به هق هق های بی صدا... به مردن بی درد... برو دیگر پشت سرت را هم نگاه نکن... قلبم هنوز نیم نگاهت را به خاطر دارد... هنوز دنبال صاحبش است اما من چشمانش را بسته ام تا نبیند .... یک وفت برنگردی ....بد جوری حال و هوایت را دارد... تازه ساکت شده...حوصله ی فریاد های ممتدش را ندارم... برنگردی.. پ.ن:می گذرد...ولی دق می دهد تا بگذرد
| Design By : Pichak |
به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقیست...!!! نمیدانم چه حکایتی است....و کی میخواهد به پایان برسد! به امید آن روز...
